సీతాకోకచిలుకనులా
అందవిహీనుడ్నై ఆకర్షణారహితంగా
దుమ్ము దూళిమయ
చీకటి ఆచ్ఛాదన రూప లక్షణ
అనాగరికత దుస్తులు తొడుక్కుని
శ్వాస భారమైన నన్ను చూసి
నవ్వుకుంటుందేమో నా మానసి స్వర్గంలో
నాలో మానసిక తుఫానును సృష్టించి
నన్ను ఛిన్నభిన్నం చేసి
స్పష్టత ఏకాగ్రత నిండిన నిష్కల్మష
అమాయక ప్రవర్తనతో చేరువై
తన ఆలోచనల బంధీనైన నన్ను
తన ప్రేమకు ఆజన్మ ఖైదీని
అశక్తుడ్ని చేసి వెళ్ళిపోయి
నా ఆక్రోశం వినబడనంత దూరంగా
నా నిశ్చలస్థితిని భరించలేని
నా చేతులు శాఖలు ఆయుధాలుగా మారి
నేనో కర్మయోగిని
భాషాశాస్త్ర భావనల వస్త్రధారిని
నా మానసి మనోఉద్విగ్న భావనలతో
ఈదుతూ ఉన్నాను జీవ సాగరాన్ని
పూర్తిగా విచ్ఛిన్నం అయిపోయి
నా మానసి ఉద్దేశ్యం కోరిక ఏమిటో
నేను ఎలా మారేనని అనుకుందో
ఆఖరి క్షణంలో ....
మార్పు జీవనం సాధ్య పడునని నాలో ....
నాకే తెలియని వణుకు
నా శరీరాన్ని కుదిపేస్తూ
చిక్కుకుపోతున్నాను .... తన గురించిన
అనంత ఆలోచనల కన్నీళ్ళ సుడిలో
No comments:
Post a Comment